Hof Arnhem-Leeuwarden 16 oktober 2018, ECLI:NL:GHARL:2018:9101

15-03-2019 | Categorie: Jurisprudentie

Erflater heeft in zijn testament bepaald dat de vorderingen van de kinderen ten laste van zijn langstlevende echtgenote opeisbaar zijn indien zijn echtgenote haar intrek neemt in een verzorgingshuis, bejaardenoord of verpleeghuis en voor zover de niet-opeisbaarheid van die vorderingen een succesvol beroep op een bijdrage van de overheid in de kosten van verzorging of levensonderhoud in de weg staat. Tussen partijen staat vast dat erflater met de opeisbaarheidsgrond wil voorkomen dat de langstlevende eerst moet interen op haar vermogen alvorens zij aanspraak kan maken op een bijdrage van overheidswege.
In casu is geen sprake van een dergelijke situatie. De langstlevende huurt een appartement van een stichting die aan haar ook zorg verleent en diensten verricht. Zij betaalt voor deze woonservice een bedrag. Deze kosten worden niet door de overheid op grond van de AWBZ, de WMO of de WLZ aan haar vergoed als kosten voor verblijf in een verzorgings- of verpleeghuis. Omdat zij alles zelf betaalt, hoeft zij uiteraard daarvoor geen eigen bijdrage te betalen. Er is geen indicatiebesluit dat strekt tot opname in een verzorgings- of verpleeghuis.
Het hof is van oordeel dat de overeenkomst van de langstlevende met de stichting ter zake van het wonen (huur) gepaard met het verlenen van zorg en andere diensten weliswaar grote gelijkenis heeft met de intrek in een ‘normaal’ verzorgings- of verpleeghuis, waar naast de inwoning ook zorgen en diensten worden verleend, maar daarvan ook op een wezenlijk punt (de betaling van de kosten en de eigen bijdrage) verschilt. Dat wezenlijke verschil is dat voor intrek (opname) in een ‘normaal’ verzorgings- of verpleeghuis een indicatiebesluit nodig is en dat de kosten daarvan door de overheid worden vergoed op grond van aanvankelijk de AWBZ en thans de WLZ en dat een eigen bijdrage is verschuldigd. Die eigen bijdrage is afhankelijk van inkomen en vermogen. Het hof legt de in geding zijnde opeisbaarheidsgrond gelet op de bedoeling van erflater zo uit dat de erflater het oog heeft gehad op zo’n ‘normaal’ verzorgings- of verpleeghuis.
Er is dan ook geen sprake van een situatie waarin de niet-opeisbaarheid van de vorderingen een succesvol beroep op een overheidsbijdrage in de kosten van verzorging en levensonderhoud in de weg staat. Dat de langstlevende geen aanspraak heeft op een overheidsvergoeding komt doordat zij niet in de situatie verkeert dat zij daarop aanspraak kan doen gelden en niet doordat de vorderingen van de kinderen niet opeisbaar zijn. Om dezelfde reden is ook geen sprake van de situatie die erflater wilde voorkomen, te weten dat de langstlevende eerst moet interen op haar vermogen voordat zij zo’n aanspraak op een overheidsvergoeding zou kunnen doen gelden.

Meer informatie:

• Hof Arnhem-Leeuwarden 16 oktober 2018, ECLI:NL:GHARL:2018:9101