HR 30 september 2022, ECLI:NL:HR:2022:1339

12-10-2022 | Categorie: Jurisprudentie

Partijen waren gehuwd na het maken van huwelijkse voorwaarden. In deze huwelijkse voorwaarden zijn zij overeengekomen dat de man ter nakoming van zijn natuurlijke verbintenis tot verzorging en onderhoud van zijn echtgenote, bij het einde van het huwelijk door overlijden en bij het einde van het huwelijk anders dan door overlijden, verplicht was aan haar een bedrag uit te keren. De man overleed in de periode dat partijen waren verwikkeld in een langdurige echtscheidingsprocedure. Het saldo van de nalatenschap van de man bleek onvoldoende om de vordering van de vrouw uit hoofde van voormeld in de huwelijkse voorwaarden opgenomen beding te voldoen. De erfgenamen van de man stellen zich op het standpunt dat sprake is van een quasi-legaat als bedoeld in art. 4:126 lid 2 onder c BW. In cassatie draait het om de vraag of slechts sprake kan zijn van een quasi-legaat als bedoeld in art. 4:126 lid 2 onder c BW indien de strekking is dat de verbintenis uitsluitend na het overlijden van de schuldenaar wordt nagekomen. De Hoge Raad oordeelt dat de woorden ‘voor zover’ in art. 4:126 lid 2 onder c BW uitdrukkelijk rekening houden met de mogelijkheid dat uit een overeenkomst van omzetting zowel aanspraken op prestaties voortvloeien die pas na overlijden opeisbaar zijn, als aanspraken op prestaties die al bij leven opeisbaar zijn. De strekking van de omzetting hoeft dus niet beperkt te zijn tot uitsluitend de situatie waarin de verbintenis pas na het overlijden van de schuldenaar wordt nagekomen.

Meer informatie:

• HR 30 september 2022, ECLI:NL:HR:2022:1339